Przemysław Kopczyński, Rafał Flieger, Natalia Wiśniewska, Angelika Lewandowska*
*dr n. med. Przemysław Kopczyński – adiunkt,
lek. dent. Rafał Flieger – asystent,
Natalia Wiśniewska - Studenckie Koło Naukowe przy Klinice Ortodoncji,
Angelika Lewandowska - Studenckie Koło Naukowe przy Klinice Ortodoncji

Klinika Ortodoncji Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego
Department of Orthodontics University of Medical Sciences Poznan
Kierownik: prof. zw. dr hab. Teresa Matthews- Brzozowska

 

 

 PL


       Zastosowanie miniimplantów ortodotycznych w leczeniu wad dotylnych - przegląd

       piśmiennictwa

 


słowa kluczowe:

leczenie ortodontyczne, miniimplanty, wady klasy II, zakotwienie kortykalne


streszczenie:

Wstęp: Najczęstszą grupę nieprawidłowości zgryzowych w polskiej populacji stanowią wady dotylne. W ich powstawaniu biorą udział czynniki środowiskowe i genetyczne. Prowadzą one do występowania zaburzeń zębowo - wyrostkowych lub nieprawidłowych relacji szkieletowych. Jak podają liczni autorzy na sposób prowadzenia terapii wpływają czynniki takie jak: wiek pacjenta, estetyka twarzy, typ wzrostu, zakres niedoboru miejsca oraz możliwość trwałej rozbudowy łuku zębowego.
Materiał i metody: W tym celu analizie poddane zostało piśmiennictwo z baz bibliotecznych z ostatnich 10 lat. Kryterium wyszukiwania stanowiły hasła: wady klasy II, leczenie ortodontyczne, miniimplanty, zakotwienie kortykalne. Ostatecznie wybrano do przeanalizowania 11 prac z 70 publikacji.
Wyniki: Wśród metod dystalizacji wymieniane są: zewnątrzustny aparat typu Headgear lub wykorzystujące zakotwienie kortkalne miniimplanty ortodontyczne. W leczeniu wad wymagających dystalizacji segmentów bocznych w szczęce badacze sugerują umieszczanie mini-implantów od strony przedsionkowej jamy ustnej. Jednak w przypadku braku odpowiednich warunków w tym rejonie anatomicznym, zakotwienie można uzyskać poprzez umieszczenie mini- implantów od strony podniebienia
Wnioski: Jednym z trudniejszych aspektów biomechaniki jest wybór odpowiedniego zakotwiczenia. W trudnych przypadkach klinicznych wad klasy II najbardziej optymalnym wyborem wydaję się być zakotwienie maksymalne - śródkostne.


GB

Using orthodontic miniscrews in the treatment of distoocclusion defect - review of the literature


key words:

orthodontic treatment, miniimplants, Class II malocclusions, cortical anchoring


summary:

Introduction: The most common group of occlusal anomalies in the Polish population is malocclusion. In their formation involving environmental factors and genetic factors. They lead to dental-alveolar disorders or abnormal skeletal relationship. According to many authors in the conduct of therapy influenced by factors such as patient age, facial aesthetics, type of growth, the extent of shortage of space and the possibility of a permanent expansion of the dental arch. Materials and methods: The analysis has been subjected to the literature of the past 10 years. Search criteria were password: Class II defects, orthodontic treatment, miniscrews, cortical anchorage. 12 articles from 70 publications were chosen to examine.
Results: Among the methods are changed distalisation: intraoral camera type of Headgear or using orthodontic miniscrews anchorage kortkalne. In the treatment of defects requiring distalisation maxillary lateral segments, researchers suggest placing the mini-implant atrial side of the mouth. However, in the absence of appropriate conditions in this anatomical area, anchoring can be achieved by placing mini-implants on the side of the palate Conclusions: One of the most difficult aspects of biomechanics is to choose an appropriate anchor. In difficult cases of Class II defects in the most optimal choice seems to be maximum anchoring - intraosseous. It can be realized by introducing a suitable area minimplantów orthodontic bone.